Dalkavuklukta sınır tanımayanlar var. Birileri, birilerine sürekli selam çakıyor. Birileri, birilerine sürekli gebe… Birileri asıl görevini, asıl mesleğini unutmuş; dalkavukluğa başlamış! Aydını, âlimi, gazetecisi, bürokratı, bilinen ne kadar adam varsa işte…

Yazıma bir dalkavuk hikâyesi ile devam etmek istiyorum.

…………………………………………………………………

Büyük adam istedi: Bana dünyanın en büyük dalkavuğunu getirin!

Küçük dalkavuklar koşuştu ve en büyüklerini bulup getirdiler. Büyük adamın huzuruna çıkardılar.

Büyük adam büyük dalkavuğa baktı: Herif, senin neren dalkavuk; sen mıymıntının, pintinin, uyuzun, birisin! Nerede dalkavukluk, nerede sen? Sen dalkavuk değilsin!

Dalkavuk cevap verdi: Doğru efendim. Nerede dalkavukluk, nerede ben? Ben dalkavuk değilim!

Büyük adam: Defol öylese karşımdan!

Ve dalkavuk çıkıp gitti.

Büyük adam küçük dalkavuklara döndü: Ahmaklar, eşekler, münasebetsizler; gördünüz mü getirdiğinizi? Evet, ben dalkavuk değilim, dedi ve çıkıp gitti.

Bir küçük dalkavuk canını dişine takıp cevap verdi: Efendimiz! O, o kadar dalkavuktur ki; siz böyle emrettiniz diye öz mesleğini ve sanatını bile inkâr etti. Düşünün o ne kadar dalkavuk!

……………………………………………………………………

Hikâyedeki dalkavuk, dalkavukluğunun yani yaptığı işin hakkını veriyor. Şimdi düşünün… Günümüzde kaç kişi yaptığı işin hakkını veriyor?

Toplumu aydınlatacak, yok gösterecek insanlara bakın! Kalburüstü dedim ya… Fikir başka, zikir başka… Omurgalı dik duruş yerine zamana göre kıvrak duruş daha makbul onlar için...

“Aydın aydın olaydı, iş o zaman kolaydı. Halktan kopuk bu aydınlar keşke hiç olmasaydı.” diyor şair. Bizdeki kendince aydın geçinen kesim taş üstüne taş koymuş olsaydı eğer, bambaşka bir toplum olurduk. Topluma yol göstermek, yön vermek dalkavuklukla değil; düşünmekle, düşünceyi geliştirmekle, taş üstüne taş koymakla, kötünün karşısına iyiyi çıkarmakla, kısacası üretmekle olur. Üretmeyen tüketen, hazıra konan, basmakalıp düşünen, at gözlükleriyle topluma bakan ve toplumu aşağılayan dalkavuk zihniyet; kendi kendisinin dalkavukluğunu yapmaktan öteye gidemez…

Şimdi özsüz çocuk gibiyiz… Neden mi? Şairlerimiz haykırmıyor artık…  Sanatçı; sanatı sanat için yapıyor, toplum umurunda değil. Aydınımız halktan kopuk.  Âlimimiz bilimden uzak. Gazetecimiz magazin, bürokratımız makam derdinde.

Mustafa DAĞAŞAN